Eindelijk leuke nieuwtjes. Half mei verschijnt mijn nieuwe boek, het ebook Wie schrijft, die blijft.

Misschien vraag je je af waarom juist dit boek, in weer een andere tak van het genre misdaadromans, een moordmysterie, een whodunnit?

Ik kan niet goed uitleggen waarom ik dit boek schreef, zonder een beetje van mijn persoonlijke omstandigheden te laten zien. In de zomer 2022 was ik van slag vanwege de ziekte van mijn schoonzusje en grote fan Cécile. In die tijd keek ik graag met mijn partner Frans naar Miss Marple op BBC First. Om mijn hoofd af te leiden, besloot ik te onderzoeken of ik ook zo’n Agatha Christie-verhaal kon bedenken waarbij een voor een de personages worden vermoord. Natuurlijk moest het spelen op mijn favoriete kasteel. Bij alles wat ik bedacht moest ik nieuwe oplossingen bedenken. Hoe houdt je personages vast op één locatie? Hoe zorg je dat ze geen hulp inroepen van de politie? Wat zijn hun motieven om daar te zijn? Ik tekende verhaallijnen, plattegronden, onderzocht de geschiedenis van het kasteel, vroeg mijn partner Frans, die er gewerkt had, naar anekdotes, kortom ik vond afleiding.

Na het afscheid van mijn schoonzusje begon ik te schrijven. Met plezier bracht ik mijn personages tot leven. In januari 2023, toen de ziekte van Frans zich aankondigde, was het manuscript af en stuurde ik het naar de Crime Compagnie. Het overlijden van Frans kort daarna maakte een voorlopig einde aan mijn creatieve werk. Een lichtpuntje kwam toen de uitgever enthousiast terugmailde over het boek. Met het uitzicht op publicatie werkte ik aan een tweede versie, en verbeterde die nog een keer met de hulp van mijn dochter Rosa en zoon Joep. Langzaam kwam zo ook mijn creativiteit terug. Nu, meer dan een jaar later, verschijnt eindelijk Wie schrijft, die blijft.

Het is een raar boek geworden. Een boek in een boek, zeg maar. Een boek voor puzzelaars, die net als ik hun hoofd willen afleiden met ingewikkelde raadsels en aparte personages. Twaalf schrijvers doen mee met een wedstrijd. Dat zijn er veel te veel volgens de uitgever, want de schrijvers hebben ook nog allemaal pseudoniemen. Gelukkig vallen er al snel wat af. Voor de leesbaarheid heb ik de deelnemers van dierenportretjes voorzien. Behalve de uitgever houdt nu ook de vormgever zijn hart vast wanneer ik met nieuwe ideeën kom.

Houd je wel van een puzzel? Zet Wie schrijft die blijft dan gauw op je verlanglijst. Als je het aanvinkt bij Hebban als ‘Wil ik lezen’, help je mij er ook mee.

Oppervlakkig gezien leek het jaar 2023 met winst te beginnen, in dit geval met de vierde prijs bij de Harland Awards 2022. Maar hoe leuk en gezellig dat uitstapje ook was, ik zette me op dat moment al schrap voor een groot verlies. Een week later verloor ik nog onverwacht snel mijn lieve partner Frans. Een gebeurtenis waarop geen voorstellingsvermogen of fantasie je kan voorbereiden. 

Terwijl het voorjaar opbloeit, en ik weer langzaam deelneem aan allerlei events, pak ik het leven weer op. Veranderd. Leeg. Anders. Toch is er nog humor, en hebben we steun om alle eerste keren te beleven. 

Daarom hierbij een gedichtje over het leven nu.  

Met zonder jas

Als schrijver en als lezer ben ik niet erg genrevast. Mijn thrillers gaan al verschillende kanten op, maar daarbuiten schrijf ik ook. Ooit bracht ik kinderboeken uit en een avonturenroman, en ik ben ook bezig geweest met korte verhalen en een fantasy-manuscript. Dat laatste manuscript heb ik maanden geleden naar een wedstrijd opgestuurd. Aangezien de Crime Compagnie geen thrillers uitgeeft, ben ik voor fantasy op zoek naar een andere uitgever. Een wedstrijd is daarvoor een heerlijk middel, Er zitten een paar mooie kanten aan: een deadline (en eentje waarvan niemand het zal merken als je hem mist, alleen jijzelf); een uitdaging; restricties die een verhaal sterker kunnen maken (aantal woorden, thema's); en het is een mooie gelegenheid om jezelf aan anderen te meten. 

Eind november was de uitslag van de Zilverpoor Manuscriptenwedstrijd. Er waren die laatste maanden zoveel dingen gebeurd dat winnen eigenlijk niet meer belangrijk voor me was, Ik had voor mezelf de lat wel redelijk hoog gelegd, ik wilde minstens de longlist bereiken, dat wil zeggen bij de beste vijftien zitten. De uitslag begon helemaal onderaan..Dus bij nummer twintig begon het bij mij wel wat te kriebelen. Vijftien kwam, nog steeds werd mijn naam niet genoemd. Dan  de shortlist. Cocky van Dijk van Zilverspoor bezit beslist het talent om spanning op te bouwen. De top drie mocht naar voren komen, en dat betekende Pam Hage en ik, want de derde was niet aanwezig. Op de foto zie je het resultaat: Zilver bij Zilverspoor. Jullie horen nog van me wat er verder gaat gebeuren met dit verhaal. 

Het is op de website even stil geweest, en dat betekent meestal dat het in mijn hoofd erg druk is.Ik ben druk bezig geweest met een manuscript, stuurde weer wat verhalen op naar een wedstrijd en zelfs een heel manuscript. Ondertussen coach ik meer schrijvers via de Online Schrijfschool en voel ik me daar helemaal op mijn plek. Het is heerlijk om weer collega's te hebben waar je mee kunt sparren, en die allemaal samenwerken met één doel: van de schrijfschool een succes maken. 

Behalve dat ik me weer docent voel, merk ik dat ik ook leer van elk manuscript dat ik beoordeel. Waarom werkt iets wel of niet, en hoe zou je dat kunnen veranderen? 

Afin, met twee manuscripten bij uitgevers begint het weer te kriebelen. Ideeën stromen binnen, ik puzzel aan een plot en geniet ervan. Soms denk ik dat een lezer nooit zoveel plezier kan hebben aan het lezen van een boek als ik beleef aan het schrijven ervan. 

De zomer begint, en er gebeurt ineens vanalles. Niet alleen Het Tango algoritme zorgt voor beweging met leesclubs en recensies, maar ook diverse andere activiteiten werpen onverwachte vruchten af. Zo reageerde ik op een bericht over thuiswerken in het Rietveld Schröderhuis, en werd ik uitgekozen om op maandag 23 juni een dagdeel daar te werken. Omgeving en lokatie zijn voor mij erg belangrijk. Waar is mijn hoofdpersoon en hoe voelt het daar? 'Waan je in een andere wereld' geldt niet alleen bij lezen, maar ook bij het schrijven. Ik zat op de stoel van mevrouw Schröder en probeerde me in haar wereld in te leven. 

Komende week verschijnt Waan je in een andere wereld, met verhalen van mij en mijn collega's bij De Crime Compagnie. In elk spannend verhaal vertrekt iemand naar een andere plek. 

Het toetje van mijn Rietveld-avontuur was dat op de andere verdieping een rechercheur aan het werk was, die me goed kan helpen bij mijn volgende boek.
Naar aanleiding van mijn bijzondere thuiswerkplek schreef ik een artikel op Pen.nl, met aan het eind opsomming van plaatsen waar ik ook wel eens zou willen thuiswerken. Dat leverde meteen beweging op, dus wellicht kan ik me binnenkort weer in een andere wereld wanen.  

L’esprit de l’escalier, noemde filosoof Denis Diderot het, lees ik in de NRC. De geest van de trap, ofwel het feit dat je pas na het weggaan, onderaan de trap, het beste antwoord op een vraag te binnen schiet. 
Het overkwam me na de boekpresentatie van Het Tango algoritme, waar Gina van den Berg de vraag stelde waarom drie sterke vrouwen zo snel vallen voor de mannelijke hoofdpersoon. Ik antwoordde dat hij zich eerst moest bewijzen, wat hem de nodige moeite kostte. En dat de vrouwen zelf ook acie ondernamen.
Het beste antwoord zat de volgende ochtend bij het wakker worden in mijn hoofd. Bij een tango heb je leiders, meestal de mannen, en volgers. De leider zorgt dat de volger veilig en zonder botsingen over de dansvloer kan gaan. Daarbij krijgt een volger genoeg inbreng, het is aan de leider om haar intenties te voorzien.

Het is niet zwak om je aan een ander over te geven, integendeel, het vergt een hoop moed om grotendeels achteruit stappend op hoge hakken over de dansvloer te gaan, om een ander jouw welzijn toe te vertrouwen. De levensles van de tango. 

In het filmpje dansen Mariyana Aksu en Bas Knuttel in bibliotheek De tweede verdieping, die ik erg dankbaar ben voor het hartelijke welkom.